Het Belang van Tempo

“Ik ben hier bij jou om te ontdekken waarom ik me niet lekker voel in mijn lijf.”

“Ik ben hier naar toe gekomen omdat ik weer wil leren voelen.”

“Ik ben hier omdat ik al een tijd in een burn-out zit en ik zit vast. Hoe kom ik weer vooruit.”

Deze vragen zijn een kleine greep uit de vragen die ik als haptonoom krijg wanneer er een eerste contact plaatsvindt. Al deze vragen zijn belangrijk want het zijn vaak de krachtbronnen om eindelijk de stap te nemen om hulp te zoeken. Het zijn de redenen om over een soms enorme drempel heen te stappen. Het is datgene dat iemand laat zeggen ‘ik kan zo niet langer verder.’

Tijdens de eerste sessies van de haptonomische begeleiding ben je vaak bezig met het uitpluizen van de vraag. Dit uitpluizen gebeurt door te praten. Door samen op de bank te ontdekken hoe we bij elkaar zitten en hoe dat voelt. Door aangeraakt te worden, geraakt te worden door een ander en hier woorden aan te geven. Dit zijn 3 elementen die je kunnen helpen op een diepere laag te komen en om zo de vraag steeds meer helder te krijgen. Maar er is nog een element wat een grote rol speelt in de haptonomische begeleiding.

Dat element waarbij ik in deze blog wil stilstaan is tempo. Met tempo bedoel ik de snelheid (of de traagheid) die zich aandient vanaf het moment waarop je besluit om hulp te zoeken. Soms wordt het tempo bepaalt door de hulpverlener. Samen stel je een behandelplan op waarin je afspraken maakt en doelen stelt. Een belangrijk hulpmiddel omdat je op die manier kunt toetsen of en hoe de begeleiding aanslaat. Tijdens de sessies praat je over wat er is gelukt en niet en waarom het misschien niet gelukt is om je doel te bereiken. Waar echter vaak minder bij stil wordt gestaan is het tempo waarop je je mag openstellen voor de begeleiding. Het tempo waarmee je iemand stukje bij beetje laat zien wie je bent en hoe je je echt voelt. Hoe je je voelt onder de juiste antwoorden, onder de snelle geest die vaak heus heel goed weet wat de therapeut graag wilt horen. Daar waar de kwetsbaarheid het grootst is. 

De wens is vaak om zo snel mogelijk bij een kern of een oplossing te komen want dat betekent dat je beter wordt en dat je uitzicht krijgt op een leven met minder pijn of angst, met meer vrijheid en plezier of geluk. Vaak sluit de wens echter niet aan bij de realiteit van het proces waar je doorheen gaat als je therapie gaat volgen. Want als je die pijn of angst echt onder ogen gaat zien, als je de gevoelens die je lang hebt moeten wegstoppen weer bewust gaat toelaten kan het heel overweldigend zijn. En dit overweldigende gevoel kan omslaan in iets wat domweg ‘teveel’ is als het tempo te hoog ligt.

"Jij mag zijn zoals je bent, om te worden wie je bent, maar nog niet kunt zijn, en je mag het worden op jouw manier en in jouw tijd."

[Anna Terruwe, psychiater en grondlegger van de bevestigingsleer]

In het eerste  jaar van mijn opleiding aan het ITH in Nijmegen werd bovenstaande quote van Anna Terruwe vaak gebruikt om ons studenten bewust te maken van de noodzaak om iemands tempo te respecteren en vooral ook te bevestigen. Jij bent ok zoals je bent, jij mag worden wie je diep van binnen al bent, je hoeft niks af te leren of jezelf te blijven straffen. Je mag hoogstens bijleren, nieuwe ontdekkingen doen, andere keuzes maken die beter bij je passen en die je een goed en krachtig gevoel geven. En het mooiste is nog, jij mag het worden in jouw tijd. Niet die van je partner die het nou wel weet dat je niet lekker in je vel zit. Niet die van je ouder bij wie je altijd zoveel druk ervaart. Niet die van de baas die in je nek staat te hijgen omdat je nu toch echt wel lang genoeg thuis hebt gezeten. Nee, niet het tempo van die ander of van de therapeut. Jouw tempo. De vrijheid en de kracht die verscholen ligt in het eindelijk mogen aangeven wanneer het genoeg is en je even moet bijkomen. Of de snelheid waarmee je iemand moet toelaten of moet vertellen hoe kwetsbaar je je voelt. Nee, jij mag kiezen hoe en op welk tempo je jezelf laat zien, je jouw gevoelens deelt. Omarm dus liever het belang van tempo want het kan net dat verschil maken tussen je innerlijke deur steeds iets meer openzetten of hem toch maar dichthouden.